Nu we echt afscheid hebben moeten nemen van Pa B. komt er van alles bij me boven… het meeste nog fragmentarisch en van alles door elkaar.
Een paar dingen staan me nu echter wel helder voor de geest en die wil ik alvast op "virtueel papier" zetten.

Zo herinner ik me de eerste keer dat ik "mijn schoonpa" ontmoette nog goed. Dat was bij Mies thuis (inmiddels al jaren ons thuis). Michel had het plan opgevat om met een groepje vrienden te gaan barbecueën, leuk plan natuurlijk maar dan moest de tuin wel een beetje begaanbaar worden gemaakt. Pa B. kwam een bakkie doen en zei dat hij daar wel effies een handje mee zou helpen. Zo kwam het dat toen ik bij Mies aankwam, ik behalve Mies nog een forse kerel, in zijn blote bast (en bruin!), hard aan het werk zag in de tuin.

Ik stapte naar buiten om me voor te stellen: "Hallo meneer Burgwal, ik ben Miranda." Ik kreeg een hand als een bankschroef en hij zei: "Zeg maar Gerard tegen Gerrit."
Gerard ben ik hem nooit gaan noemen, voor mij werd hij, is hij, en zal hij altijd blijven; Pa Burgwal of (meestal) Pa B.

Mijn naam kon hij trouwens moeilijk onthouden. Zeker het eerste half jaar was de naam Miranda nog niet echt verankerd. Hij gokte soms maar wat, wel altijd een naam met een M. Maar toegeven dat hij 't niet kon onthouden…… dat deed hij niet. Ik weet nog goed dat Mies zei: "Ze heet Miranda, pa." Waarop hij antwoordde; "Ja tuurlijk, dat weet ik wel jongen."

Nu werd 't hem ook niet makkelijk gemaakt. Ronald en Mies konden 't niet laten om te plagen. Dan zei Ronald bijvoorbeeld: "Komen Michel en Mirjam nog?" of "Ben je naar Michel en Myrna geweest?"
En Mies maakte het erger door te zeggen: "Ik ben er om 12 uur maar Mona moet eerst nog weg dus zij is wat later." Enz.
En niet één keer vroeg hij hoe ik nou ook alweer echt heette. We hebben er ontzettende lol om gehad.

Die middag dat hij Mies hielp in de tuin bleef het natuurlijk niet bij een bakkie doen. Hij had wel een borreltje verdiend, ik schonk een glaasje jenever voor hem in (tot 't randje), hij keek ernaar en zei: "Nou, gierig ben je in ieder geval niet!"

En dan die mooie verhalen over vroeger; dat hij erop uit gestuurd werd om melk te halen en op weg terug naar huis mee ging doen met een potje kluiten/stenen gooien tussen twee rivaliserende wijken en er dan achter kwam dat de melkkan was omgevallen. Eenmaal thuis zwaaide er natuurlijk wat. Terwijl hij het aan me vertelde glom hij van plezier.

Nog iets wat me nu te binnen schiet; samen met Pa B. meezingen met de liedjes van het duo dat speelde op de bruiloft van Esther en Erik. Vooral "Ketelbinkie" zongen we heel hard mee.

Ik weet zeker dat er veel mooie verhalen over Pa B. zijn en ik hoop dat ze allemaal op deze site kunnen worden verzameld.
Dan wordt het een mooi document over de man waar ik, in de bijna zeventien jaar dat ik hem heb gekend, heel veel van ben gaan houden.

Miranda

--------------------------------------------------

Naar homepage		Naar Verhalen