,,Zo...neef!'' Altijd als 'oom' Gerard me zag sprak hij me zo aan., Dat terwijl we helemaal geen familie zijn, Althans, niet in de nabijheid. Maar daar zeg ik verderop nog iets meer over.
Ik vraag me ernstig af of Gerard wel wist hoe ik werkelijk heette. Ja natuurlijk wist-ie dat ik de zoon was van An Schouten, een vriendin van hem van een paar straten verderop in Hoogvliet. Maar mijn naam? Doet er toch niet zo veel toe als je ook heel hard ,,Zo...neef!'' kan roepen, want dat is toch veel grappiger? Ik herinner me dat na ''neef'' altijd die kenmerkende bulderende lach volgde.

Gerard was altijd vrolijk en opgeruimd. Altijd met die twinkeling in zijn ogen die ik ook in Michel herken op het moment dat hij een briljante flauwe grap in zijn hoofd heeft en klaar staat om zijn spitsvondigheid de wereld in te slingeren. Dat heeft hij dus van zijn vader. Gerard was ook passievol verzamelaar van bijvoorbeeld fraaie stukken zeldzaam gereedschap of zeemansmateriaal. Die voorliefde heeft hij aan Ronald doorgegeven, die over dit onderwerp met mogelijk nog meer bewonderenswaardig enthousiasme kan vertellen. Het doet me goed wekelijks in de nabijheid van Michel en Ronald te kunnen verblijven want zij geven mij energie en dat is ontegenzeggelijk een gevolg van de bijzondere persoonlijkheid van Gerard. Een klein voorbeeld: 'Oom Gerard' kon als een soort 'Oom Oswald', die romanfiguur van schrijver Roald Dahl, bijna onverschillig vertellen over best serieuze aandoeningen die hij af en toe had, alsof het over een simpel schrammetje gaat.
Dat is een persoonlijkheidskenmerk die past bij bikkels. Oom Gerard was zo'n bikkel. Een onverzettelijke sterke krachtige zeebonk, die zich om niets uit het lood liet slaan. Het is fijn om te zien dat Michel en Ronald allebei dat stukje dna van hun vader hebben meegekregen.

Dan nu dat misverstand over dat ik zijn neef zou zijn. Dat komt zo: zo'n 25 jaar geleden was ik bij Michel op bezoek en was net op weg naar huis toen Gerard thuis kwam met nieuwe informatie voor in zijn stamboom. Zegt hij tegen Michel, 'dat is toevallig, we hebben hier in Hoogvliet nog familie wonen. Ene ....Schouten ofzo'.
Waarop Michel zegt: joh, die gaat net weg!
De weken erna hebben we natuurlijk hartelijk gelachen om het gegeven dat we familie zouden zijn, hoewel dat niet echt zo is want mijn oma blijkt een nicht te zijn van zijn oma, geen familie dus. Maar toch voelt het zo. Aan Michel en Ronald voel ik me echt verwand. En dat komt door 'mijn oom' Gerard.