Spijkenisse , 06 maart 2011

Morgen 4 weken geleden alweer vond ik Pa onderaan de trap.Wat gaat de tijd snel... soms voor mij te snel.

Hoewel, door het overlijden van Pa, bij mij een hele grote leegte is ontstaan ,ben ik heel erg blij dat een groot deel van deze leegte zo ontzettend goed wordt opgevuld met de liefde en het contact die we nu als broers en zus voor en met elkaar hebben.

Wat een klein eikelesteintje schijnt Ronald gezegd te hebben na mijn geboorte. Als nakomertje was ik natuurlijk het vervelende kleine broertje voor Ronald. Zijn verstijfde dode marmot was een leuk speeltje voor mij terwijl ik met hem de kamer inliep "mama kijk eens naar karakoes": zei ik. Ook de dingen of boekjes die hij verstopte maakte ik wel eens openbaar. Dit heb ik een keer moeten bekopen met een "Alice Cooper"-make-over.

Als ik nu een beetje tegen je wieg schopte dan ging je huilen en mocht ik je vasthouden ,zei Marian me laatst. Marian en ik schelen 10 en half jaar en op het moment dat ik een beetje de wereld besefte was zij het huis al uit. Wel heb ik, in hun aanloop naar eigen kinderen, een keer gelogeerd op de maresingel te Leiden. Ook een dagje naar het strand hoorde daarbij. Hartstikke koud maar dat weerhield deze stoere hollandse jongen niet van luchtbed surfen op de golven. De luchtbedden van die tijd waren echter gemaakt van een semi-schuurpapier waardoor mijn bovenlijf ook zonder de zon een mooi "verbrand" kleurtje had.

Er zijn nog zoveel meer kleine verhalen, maar die bewaar ik voor een ander moment.....

 

 

Naar homepage		Naar Verhalen